dział Poezje

hmmm... małe pytanie
chcielibyście takie coś na wzór ww.wywrota.pl ? [nie wiem czy nadal działają, ale sa spoko ;)]

powiedzmy panel usera
obrazki tła z netu pobierane [url]
i każdy mógłby własną twórczość zamieszczać :)

?
pozdrawiam

Mrooczek262

Mrooczek262 - myślę, ze to byłaby fajna sprawa...

Szkoda tylko, że tak cicho tutaj jest w dziale poezji... Może to się z czasem zmieni - chętnie poczytałabym wiersze i trochę prozy mrocznej, magicznej - jednym słowem urzekajaco fascynujacej!!! :D :rolleyes:

Powiedz mi Pani,
Gdzież jest Cel nasz
Nasz Przeznaczenie?

Czy bez powudu
Gnamy wśród gwaizd
Słuchając Muzyki dusz?

Czy bez przyczyny
Miecz nasz Krwią spływa
Choć krzywd nie ubywa?

Czy istnieje kierunek
W którym dązą nasze serca
By spłonąć w ogniu bitew
I w nepamięć imiona nasze odchodzą?

"Avarei harap arethis" - pieśń Legionu Akkad

Sen

Burzowy sen uczuć
Myśli nie zapisanych
Łez przelanych
Wciąż pada
Łza za łzą lecą z nieba
I padają jak ustrzelone gołębie
Co żyją tylko po to by umrzeć
Ich krew zlewa się w kałuże
I spływa z góry
Tworząc ścieżkę cierpienia
Którą mam iść
Tak jak Jezus na ukrzyżowanie
Skazany na samotność i potępienie
A ja nią idę bo nie pozostało mi już
Nic, nic, nic!

:)
gratuluję :)
Dante - masz pozdrowienia ode mnie :)
i gratulację za odwagę wyjścia przed szereg jako drugi z swymi wierszami :) [Ibrahir/Candyman był pierwszy więc czekamy teraz na trzecią osobę by zmontować trójcę poetycką :D]

Też mi się podoba, Dante. Bardzo głęboki. Miłe do poczytania. Czekam na więcej.

Łza spłyneła po policzku
Zimna, słona, obojętna
Goni w dół ku ziemi
Rozbić się pragnie
Chce jak kropla deszczu
Odnaleźć obiecaną ziemie
By znów stać się jednością
Z podobnymi sobie
Aby wreszcie nei być samotną
Żyć wśrud swoich
By nigdy nie zaznać samotności
Zawsze kogoś obok siebie mieć

Piękne.
Mrooczek doczekał się swojej triady. :)

On już czytał wiele moich wierszy :P
Pozatym nie uznaje ich za nic specjalnego :D

Anioł

Kamienne skrzydła ku niebu wzniesione.
Na kamiennych piórach promienie roztańczone.
Tworzą coś jagby słońca gre na wodzie.
Piłyskują i igrają blaskiem swoim.
Kamienna uniesiona ku niebu twarz.
Usta rozchylone jagby muwić chciały.
W oczach martwych, kamiennych.
Igra dawny płomień powstania.
Rence ku guże skierowane błagalnie.
Prosi o dar który może nie nadejść.
Chce się unieść wyrwać z niemocy kamienia.
Jednak czy to możliwe by ożyła skamieniała ziemia?
Lecz jednak figura pragnie i łaknie.
Unieść się w niebo i poprostu być.
Lecz czy figua z kamienia.
Aniołem może się stać?
Jedna jes tylko Anioła nadzieja.
Jak kamienne ludzkie serca.
Czasem znów zaczynają bić.
Tak i może kamienny Anioł.
Kiedyś On może zacząć żyć.

Gniew

Gniew zatopiony w żelazie!
Miecz zrodzony z krwi!
Tarcza z gwałtownych słów!
A zbroja z ludzkich myśli!

Czas wskazyje droge!
Droga wiedzie wprost!
W nierealne ludzi tumy!
W chłud bijący z ich serc!

Zamknij oczy i bądź!
Kimś kto nigdy sie nie podda!
Barbarzyńcą z dawnych dni!
Gdy nie obcy był Ci ból i gniew!

Jak kiedyś miecz!
Teraz w twej dłoni moc!

Zamiast gniewu!
Opanowanie i cichy szept!

Zamiast tarczy!
Niech moc chroni cię!

A zamiast zbroi!
Odziej sie w myśli swe!

Wydobądź z siebei gniew!
Ślady dawnych przeżyć!
Pamiątki Tamtych chwil!
I zacznij na nowo życ!

Moglabym pomyslec ze ten wiersz jest dla mnie -bardzo ladny Iven z reszta jak pozostale :aniolek:

Droga Sari ja jestem że tak powiem "zakopana w wierszach" wienkszość znich i tak spalam a ich ciągle przybywa :D

Mnie się jak zwykle podobają, Ivena. Szczególnie chyba ten Anioł.

Dzienki :D

Postaram się dzisiaj coś przepisać i wrzucic :D

Choć wienkszość moich wierszy "spływa krwią" to mam nadzieje ze nikogo nimi nie "uraże".

Prosze

Prosze chodź ze mnom do piekła
Prosze uchwyć me ręce
Prosze przytul mnie smutną
Prosze pocauj mnie jeszcze
Prosze nie odchodź przez chwile
Prosze przed śmiercią jeszcze
I w końcu przestałam prosić wreszcie
I nikogo jóż nigdy o nic nie zapytam
I nikt nie odpowie mi więcej

Sen...

Sen
Oczy mi zamyka
Zmrok za oknami

Muzyka
Cicha
Ognista
Rytmiczna

Powietrze
Uchylone okno
Wiatr szumiący

Liście
Układane we wzory

Muzyka powietrza
Zapach buży
Elektrycznośći
Pachnący wiatr

Życie
Serce bijące
Rytmicznie
Mające w sobie gniew

Rytm
Ogień palący dusze
Chęć zemsty

Ból
Troska
Samotność
Tęsknota
Śmierć
Siła

Miecz błyszczy

Grom
Rozdziera niebo
A po nim
Miecz z pooruna
Przecina niebo
Niszczy
Kończy
I zaczyna

Krew

Zapach wiatru
Okno otwarte
Włosy rozwiane

Zapach kadzideł
Świece płonące

Podmuch

Nastanie ciemności

Dłoń
Rękojeść miecza
Uchwycona sprawnie

Wychylam się
Wyskakuje
Spoglądam w niebo

Miecz unosze
Błysk
Ostrze

Krok
Ide
Przyspieszam
Biegne

Gniew dodaje sił
Przeradza się w wściekłość

Płonie ma krew

Drzewa
Grmomy
Mrok rozcinany
Jezioro
Skarpa
Głaz
Kamień
Ołtarz

Unosze dłoń
Dotykam
Nagość kamienia
Przesyconego mocą

Kłade miecz
Modlę się

Grom
Uderza w ołtarz
Zatapia się w mieczu

Chwytam rękojeść

Moc wypełnia mnie
Zamykam oczy
W uszach szał

Moc
Siła
potęga

Sekundy są latami

Unosze nad głowe miecz

Otwieram oczy
I widze

Miecz lśni

Energia przesyca mnie

Ołtarz pękł
Skruszony
A na kamieniach krew

Ktoś stoi na wprost
Patrzy na mnie

Widze

Jego oczy
Muwią
"Strach"

Spoglądam
Czerwone oczy
Włosy wyblakłe
Krew na ostrzu

I moje ciało
Zakrwawione

Ktoś
Dotyka mnie
Obraca

Widze

Tuli mnie
Łza

Opuszczam miecz
Uderza

Kamienie
Tryska krew

Wracam

Niemoge
Jeszcze nie czas
By zostać

A może odejść?!
Co warzniejsze?!

Być tu
Być tam

Wracam

Tuli mnie
Nadal czuje moc
Unosze dłoń
Dotykam
Łzy

Szukam

Znajduje miecz

Lerzy na kamieniach

Uśmiecham się

W ustach
Czuje krew

Muwie
"Tak łatwo
Nie pozbendziesz sie mnie"

On milczy
I tuli
Czuje jego ciepło

W dłoni miecz
Wpływa we mnie moc

Podnoszę się

Do okoła mrok

Jest obok mnie
Tuli
Poprostu jest
I kocha mnie

Nie moge odejść
Jeszcze nie czas

Jestem dzieckiem Mroku

A Mroku
Kto umie pozbyć się

Zapewne nikt z Was

On sam odchodzi

Tak samo jak ja

Lecz jeszcze nie czas

Miłość
Miecz
Krew w żyłach

Nic więcej
Mi nie trzeba

W końcu na co
Dziecku Nocy coś więcej

Wojowniczka w ciele
Kapłanka w sercu

Jestem kobietą
Nie swym mordercą

Buża to moja moc
A w niej to
Co daje mi siłe
By walczyć i trwac

Tym właśnie jestem ja
Burzą szalejącą w Noc

Uch, ale długi ten drugi wiersz. :) Jednak doskonale pasują do klimatu tego miejsca.

Nie moge wyjsc z podziwu Iven te twoje wiersze sa naprawde swietne :D

Jak dam rade to dzisiaj terz coś wrzuce :P
To sobie poczytacie :P

Z Mroków Nocy.....

Z mroków nocy wyrwana.
Żucona w światło słonecznego dnia.
Obudzona poromieniami słońca.
Mam ochote uciec i skryć się.

Promienie słoońca biją w mą twarz.
A słonce swoim blaskiem zabić chce.
Czuje jak wyciąga po mnie swoje dłonie.
Chce uchwycić mnie i zniszczyć.

Wychylam sie jeszcze w blask dnia.
Chce uciec prze dziennym światłem.
Mam ochote ukryć sie w mroku.
Lecz dzien niepozwoli mi uciec.

Maże o nocy obienciach nad ziemią.
By znowu go znaleźć i znów z nim być.
Jednak dzień ma swoje prawa.
Czekam wieęc nastania nocy.

Czekam na jego dotyk, poaunek.
I znowu chce poczuć jego żar...
W nocnych obienciach jego sie skryć.
być tylko jego i z nim śnić.

Wychodze z swej komnaty i ide w dzień.
Słońca promienie jak oszcza ranią mnie.
Jednak bendąc jedną z ludzi ...
Słońce to tagrze muj żywioł...

Idąc w blasku słońca okrta czarną mgłą.
Ide powoli mrużąc oczy przed blaskiem.
I modle sie o nastanie gwieździstej nocy.
By znowu w jego ramionach spocząć.

Wyrwana z Mroków Nocy wszechwiecznej.
Modle sie o powrut i spoczynek.
Modle sie by na nowo narodzić się.
W mrocznej kraine gdzzie znów będzie on.

Mruże oczy przed słońca blaskiem.
Niose w sobie nadzieje na powrut Nocy.
Na porut tego co było moim domem.
Na powrut i spoczynek w jego ramionach.

Wyrwana z Nocy obieńć odziana w wspomnienia.
Marze i modle sie o powrut Nocy.
Staje sie narzędziem losu.
Aż do dnia powrotu nocy.

Wypełniam to co lo karze mi czynić.
Posuszna temu co mną kieruje.
Czekam na spełnienie sie marzeń.
I na jego powrut do mnie na wieki...

hehhhhhh -znam go juz na pamiec i bardzo lubie ten wiersz i ty wiesz czemu :zeby: :jezyk: :diabelek:

Kto nastepny do pisania wierszy ? :rolleyes:

Tylko czy to coś można nazwać wierszem?
Kap kap kapu kap kapią na gorące piaski mieniącej się w słońcu pustyni, wiśniowe kryształki krwi. Krew ofiary, ofiary nienawiści i głupoty zostawiającej za sobą ruiny na trupich polach. Ciała żołnierzy? W mniejszości. Głównym pokarmem śmierci na wojnie bezbronni, słabi, nie zainteresowani. Istoty borykające się ze zwykłymi problemami życia. Kap kap kap upadają wiśniowe kropelki w bordową kałuże. Kapu kap lecą krople a w nich resztki życia. Uderza fala bólu nie do zniesienia, to już ostatnia, jeszcze mdłości wrażenie podchodzącego do gardła żołądka. Zawrót głowy, zawirował świat. Plusk. Młody człowiek pada w krew własną przelaną za sprawy innych. Posiniaczoną i skąpaną we krwi twarz smaży teraz gorący jak ogień piasek. W górze zamknął okrąg sęp. Dlaczego odszedł? Wmieszany w walkę o pokój zastał śmierci oblicze? Może czarne złoto oprawcy wyczuli? Pytam więc was. Opowiadacie się za pokojem, wysyłacie wojska. Dlaczego on zginął? On już nie opowie otym raczej.
Wojna nie służy pokojowi i chwale, bohaterstwo w mordach?
Kto tak twierdzi głupcem jest. Wojna służy, ale portfelom swych twórców. Oni jednak nad nią nie panują. Najcwańsi myśleć są? Sprytniejszy ktoś/coś jest. Czerpie korzyści i z ciąga długi twórcy wojen to jej teatr lalek. Każdy taką lalką jest, każdy w jej szpony porwany zostanie. Bo ona odbiera to co kiedyś zostało dane.
<Spike_unit01>

No i ok coprawda to wyglada jak opowiadanie pisane wierszem ,a zeby wygladalo jak wiersz trzeba to pooddzielac czyli zrobic to w slupku linijka pod linijka i bedzie wiersz tak jak np wiersze Iven